Zweten in de SWE

Terwijl ik koortsig op zoek ben naar mijn eerste caffeïneshot van de dag - het is tenslotte 7 uur in de ochtend - haalt Dave opgelucht adem. Hij is blij. Hij heeft zich eens wat langer kunnen uitslapen, want vandaag geen vroege shift in de Spuitfabriek voor hem. Hij spant z'n veiligheidsbroeksriem hard aan en oogt bijzonder strijdlustig, net zoals de rest van de 17 deelnemers, die verdeeld zijn over vier complementair samengestelde teams.

Welkom in de SWE. Simulated Work Environment. Vrij vertaald is dat een nagebootste werkomgeving. "Werken? Maak je niet druk, het is maar een spelletje", hoor ik in de teamhoek naast ons. "Dat maakt mij allemaal niet uit, zolang wij maar winnen", vult een collega lachend aan.

Tot zover de kennismakingsronde. De supervisor, geflankeerd door vier teambegeleiders, komt de ruimte binnen. Nu wordt het menens. Geschuifel met stoelen. Klamme handjes. Nerveus gedoe. In onze teamhoek tikt leerbegeleider Frank mij meteen op de schouder. Zijn linkerwenkbrauw schiet de hoogte in. "Ik zet jou aan het controlestation, de zwaarste werkpost."

Een plezierreisje?
Ik dacht het niet.


Een zeer veelzijdig dreamteam: Dave Mangelinckx (Productieoperator GB - VCG), Joeri Bogaert (Productieverantwoordelijke - Johnson Controls), Frank van Laere (Leerbegeleider - VCG), Jochen Veys (PR & Communicatie - VCG)  en Bart Vercammen (Business Process Engineer - Atlas Copco)

Frank - 12 jaar teambegeleider in GB - is vandaag onze bezieler, onze Marc Wilmots. Hij moet ons allen inspireren en triggeren om steeds betere resultaten neer te zetten. We hebben drie ronden te tijd om ons te bewijzen. Maar zijn enthousiasme werkt nu al aanstekelijk. Frank ademt Volvo uit. Wat een topkerel.

Hij die alles ziet
Op een doods moment streel ik nietsvermoedend de band, ik weet niet waarom, het gebeurde gewoon. Shit. Ik zie Frank een nota maken. Hij heeft het gezien. Een veiligheidsfout. En hij had er nog zò op gewezen. Tien minuten eerder: "Jongens, draag altijd je veiligheidsbril en handschoenen in de werkzones. En raak de transportband nooit aan! En denk niet dat ik het niet ga zien want ik zie alles!"

Teleurgestelde teamleden.

Al meteen op achtervolgen aangewezen, nog voor we echt begonnen zijn. Ik moet me herpakken.

"Wat zeg je?!" Ook de andere teams weten niet meteen van welk hout pijlen te maken.

De eerste ronde is frustrerend. Chaotisch. Rampzalig eigenlijk. De transportband staat meer stil dan dat hij draait. Er zijn op dat moment feitelijk ook nog geen teams. Iedereen roept en brult maar wat. De werkdruk van de werkposten is ook niet evenredig verdeeld. Dave op post twee valt bijna al staand in slaap, en maakt fouten doordat hij te vroeg aan de auto begint te werken, terwijl mijn boormachine quasi onophoudelijk doordraait en ik steeds meer steken - of beter gezegd moeren (*) laat vallen.

Dat kan toch niet de bedoeling zijn... Of wacht eens... Misschien juist wel...

(*) "Rabbit!!" roept Frank als hij de moeren ziet vallen. Een moer is een vrouwelijk konijn. (nvdr.)

Ingestudeerde mopjes
Ik kan niet meer volgen. Knal. De wagens - voor de gelegenheid houten kisten - botsen tegen elkaar. De lijn valt stil. Ik kan de auto niet doorschuiven omdat het team achter ons ook aan het sukkelen is. "Wachten op team 1", knalt door de speakers. De vier teambegeleiders maken ingestudeerde mopjes: "Botsing! Ai ai, dat gaat u wat kosten ze manneke!" Ik sta erbij en kijk ernaar. Iedereen wil de manier van werken volledig omgooien, maar we mogen niet. "Deze ronde werken jullie zoals wij het willen", zegt Frank. Zucht. Er zit wel duidelijk potentieel in deze groep. Iedereen wil 'continu verbeteren'.

"Botsing! Dat gaat u wat kosten ze, manneke!"

De resultaten spreken boekdelen: de volledige groep heeft liefst 96 kwaliteitsfouten gemaakt. Er zijn snel gerekend 12 auto's te weinig gebouwd. "We kunnen niet tevreden zijn", zegt supervisor John Waerniers terwijl hij rode smiley's op het scorebord kleeft.

Frank pent de resultaten neer op het kwaliteitsbord: in totaal 96 kwaliteitsfouten
Ook hij is allesbehalve happy.

Na de lunch tijd is het voor simulatieronde 2. De ronde waarbij we zélf initiatief kunnen nemen, de werkposten opnieuw indelen en het werk beter verdelen. Ondertussen zijn we ook al geen onbekenden meer voor elkaar. Het lijkt alsof we elkaar al langer kennen dan vandaag. We communiceren over de teams heen, en overleggen met de teams die voor en na ons komen om het werk beter te verdelen.

Ons plan staat op punt.

Het belang van gestandaardiseerd werken wordt nu pas echt duidelijk: er zijn opvallend minder foutmeldingen. De eindbalans: 28 kwaliteitsfouten in ronde twee, en 'slechts' 2 auto's verloren. We zijn op de goede weg.

"Nu moeten we knallen, jongens"

Een nieuw model
"Volvo zou Volvo niet zijn mochten we af en toe een nieuw model in productie nemen," vertelt supervisor John grappend bij aanvang van ronde drie. Hij wil flexibiliteit zien. Snel en efficiënt aanpassingen doorvoeren. Een extra knipperlicht plaatsen is de opdracht. Wie, wat, waar, hoe? Post drie (Bart) neemt de extra taak graag op zich.

In de laatste rond wordt 'een nieuw model' gelanceerd. Dat betekent het werk herorganiseren. Hoe gaan we dat aanpakken?

"Nu moeten we knallen, jongens." Dave wijst op de rotatiekaarten: "Naam en nummer overal ingevuld?" Check! Hij was de enige die z'n kaart in de vorige ronde ingevuld had. Dat kunnen we ons nu niet meer veroorloven. De competitiedrift sluipt erin. We willen winnen.

Zolang de band loopt blijft het opvallend rustig. We hebben alles onder controle.

Eindelijk.

Joeri veegt met de onderarm over zijn voorhoofd. Hij gloeit. Zweetdruppels glinsteren in kunstmatig licht wanneer hij neerploft in de teamhoek. Hij heeft afgezien, maar wel een essentiële les geleerd. Hij heeft hulp durven vragen aan de teambegeleider, en eindelijk ANDON ingeschakeld.Vandaag is ook duidelijk geworden dat het VCG-motto 'Safety First' niet ophoudt bij een aankondiging in WeekBericht.

Eindscore: 193, een goede score, net boven het gemiddelde. "Topteam. Jullie hebben een mooi parcours afgelegd", zegt Frank trots.

Maar, om met de wijze woorden van onze coach af te sluiten: "De score is ondergeschikt aan wat we vandaag geleerd hebben."